Een verhaal over vallen, kiezen en opnieuw opstaan
Sommige veranderingen kondigen zich niet aan.
Ze komen niet zachtjes binnen, niet in fases, niet in logische hoofdstukken.
Soms herschrijft het leven zich in één seconde — abrupt, radicaal, zonder pardon.
Voor mij was dat begin februari.
Ik kwam net terug uit Italië, waar we op het prachtige Sicilië de 40ste verjaardag van mijn zoon vierden.
Een van die zeldzame, monumentale momenten in het leven van een moeder: zien dat je kind volwassen is, stevig staat, gelukkig ademt. Het soort moment dat je hart nog dagenlang warm houdt.
Een paar dagen later, terug in Amsterdam, nam ik een paar uur vrije tijd. Alleen voor mezelf.
Ik liep de trap af die ik al twintig jaar afga.
En toen gebeurde het.
Een scheve steen. Een fractie van onoplettendheid.
Eén seconde — en mijn hele wereld kwam tot stilstand.
De seconde die alles stilzette
Ik voelde de pijn nog voordat ik de grond raakte.
Mensen kwamen naar me toe, gaven me water, probeerden me gerust te stellen.
Maar de pijn ging niet weg.
Mijn rechterbeen stond vreemd, mijn linker wilde nauwelijks bewegen.
In het ziekenhuis bleek:
Rechterbeen: drie breuken
Linkerbeen: één breuk
Alles wat normaal was, viel uit elkaar.
De keuze die niemand begreep
Liggend in het ziekenhuis, onder zware pijnstillers, nam ik mijn eerste cruciale beslissing:
Geen pijnstillers meer.
Mijn lichaam gaf duidelijk aan dat het genoeg was. Ik wilde niet verdoofd herstellen — ik wilde bewust herstellen.
Vanaf dat moment:
een streng en zuiver dieet,
absolute mentale focus,
en volledig vertrouwen in de intelligentie van mijn eigen lichaam.
Daarna volgde beslissing twee:
Geen operatie.
Artsen twijfelden.
De familie vroeg me te heroverwegen.
Maar iets in mij wist: dit kan anders.
En zo gebeurde het.
Oktober: het onmogelijke wordt normaal
Vandaag loop ik weer volledig normaal.
Zonder operatie.
Zonder pijnstillers.
Maar mét een diepe eerbied voor de kracht van het lichaam — en voor de veerkracht van het leven zelf.
Ik ben dankbaar voor:
💚 vrienden die me droegen toen ik niet kon lopen,
💚 mijn team dat verantwoordelijkheid overnam,
💚 therapeut Rudi Overstegen voor zijn wijsheid en begeleiding,
💚 mijn man, die drie maanden lang letterlijk mijn steun vormde,
💚 mijn kinderen, die uiteindelijk begrepen waarom ik deze weg koos.
Wat deze val me leerde
We denken vaak dat kracht van buiten komt.
Van medicatie, van procedures, van systemen.
Maar echte kracht?
Die komt van binnenuit.
Uit kalm vertrouwen in het herstelvermogen dat we al dragen.
Dat geldt voor het lichaam.
Maar net zo goed voor ons werk, onze relaties, ons ondernemerschap.
Wanneer het leven “valt”, zoeken we reflexmatig externe oplossingen.
Maar soms begint de grootste groei juist wanneer je besluit om in jezelf te geloven — ongeacht de chaos eromheen.
Dat is het verschil tussen paniek en focus.
Tussen ruis en innerlijke helderheid.
De essentie
Vandaag weet ik dit met absolute zekerheid:
✨ Het gaat niet om hoe snel je opstaat,
maar om hoe diep je gelooft in je terugkeer.
En nu ben ik benieuwd naar jou.
Heb jij ooit zo’n moment meegemaakt waarop je leven in één seconde veranderde?
Deel het — jouw verhaal kan iemand anders weer laten opstaan.
